Vrijdag 27 juli: dolfijnen

We ontbijten niet al te vroeg vandaag want er staat niet veel op het programma. Ik probeer voor de verandering eens een American breakfast met een spiegelei en bacon en dat smaakt niet verkeerd. Het dagelijkse verse fruit tijdens het ontbijt bevat nu manga in plaats van papaya en ook dat bevalt beter. Uiteraard wordt er flink geinternet, WhatsApped, pinged tijdens het ontbijt want de Wifi rijkt helaas niet tot onze huisjes.

Na het ontbijt gaan we de zwemspullen aandoen en dan naar het strand. De serveersters bij het restaurant hebben al 6 plaatsen op de voorste rij aan de waterkant voor ons gereserveerd. Er staat hier meestal wind maar dat is niet zo erg want anders is het niet te houden. Meestal is er ook wat bewolking wat de temperatuur ook aangenaam maakt. Enzo wil meteen schelpen gaan zoeken met mij. Het is laag water en omdat het water (nog) helder is gaan we al snel snorkelen. Enzo ziet al snel een zeester met 6 poten. Onder water is het niet supermooi. Er is ontzettend veel afgebroken koraal, veel zeegras en er zijn weining vissen te zien. Tussen het zeegras vind ik opeens een grote zeester. Hij past nog net in het netje dat Enzo mee heeft genomen om eventuele schelpen te verzamelen. Bij het dammetje zien we nog een school vissen en een paar zwarte zeeegels (schrijf ik dit goed) met fel gekleurde bollen tussen de stengels. Enzo wil terug. Waarschijnlijk omdat hij van opa heeft gehoord dat er weleens zeeslangen bij deze dam zitten. Op de terugweg naar het strand vinden we nog een grote schelp en hij laat beide vol trots aan opa zien.
Tot etenstijd luieren we wat aan het strand. Sommigen laten zich masseren of hun nagels doen voor een paar euro. Anderen doen een tukje of spelen wat in het water. Opa en oma bestellen wat frietjes die we lekker op het strand oppeuzelen. Zo langzamerhand maken we ons op om terug te gaan naar het huisje want we worden rond 15:15 opgehaald om met de dolfijnen te gaan zwemmen. Waarschijnlijk wordt het geen zwemmen maar staan we tot ons middel onder water en kunnen we ze wel aanraken. Als we naar voor lopen staat het busje al klaar en brengt ons in ongeveer 20 minuutjes naar een restaurant in Serangan. Daar is de Dolphin Lodge.

We krijgen uitleg van een dolfijn trainer wat we wel en niet mogen doen. Alle armbanden en ringen moeten af of worden afgeplakt voordat we het bootje opstappen. We worden met 3 andere groepen een stukje de zee opgebracht waar het onderkomen van de dolfijnen is. Het zijn bassins van 10 bij 20 meter waar in totaal 8 dolfijnen verblijven. De bassins zweven in de zee dus we zien allerlei kleine visjes door de bassins zwemmen. Wij worden bij een bassin met een 6 jaar jonge bottle nose dolphin gebracht. Het beestje is in Java aangespoeld en naar Bali gebracht waar het nu 5 maanden verblijft en 1 maand training heeft gehad. We gaan het bassin in en staan op een plateau dat ongeveer 1 meter onder de waterspiegel hangt.
Het spektakel begint. De trainer roept de dolfijn genaamd Nemo bij ons zodat we haar kunnen aaien. Ze voelt ontzettend glad aan. Wat een prachtig dier is het toch. We leren wat simpele commando's zodat het dier ons een kusje geeft, het geluidjes maakt, op zn staart omhoog uit het water komt. een basketbal ophaalt en mee terugneemt. En tussen iedere oefening komt ze terug zodat we haar weer kunnen aaien en knuffelen. We mogen haar ook uit het water tillen, maar omdat ze ondertussen al 80 kilo weegt valt dit niet mee. We mogen haar ook vis te eten geven en kunnen met duikbrillen onder water zien hoe alles eruit ziet. We hebben aan een van de andere trainers gevraagd of die foto's wil nemen en wil filmen met onze camera's zodat we hopenlijk leuke fotos hebben voor de blog. Na ongeveer 40 minuten komt er een einde aan de show. Nemo sprint nog een aantal keren over een stok die we omstebeurt omhoog houden en dan moeten we helaas afscheid nemen. De kinderen vinden dat de tijd snel is gegaan maar het zonder meer een van de hoogtepunten van deze reis. Als we weer terug zijn aan de kant kunnen we ons omkledenen en krijgen we iets fris aangeboden voordat we worden opgehaald door de taxi.

Als we bij Anjani aankomen zijn opa en oma er niet dus gaan we maar snel douchen zodat we klaar zijn om te gaan eten. We gaan eten bij een Mexicaans restaurant waar gezellige live muziek wordt gemaakt. Het ziet er gezellig uit al klinkt de muziek wat hard uit de boxen. De kaart is uitgebreid en er is Wifi!!! Geen verkeerde keus dus. Na het eten shoppen we nog wat bij Hardy's. Jari koopt een laserlampje, Enzo nog 2 voetbaltenues (wederom voor 2 euro per stuk) en Mieke koopt een jurk. Het mooie shirtje van Brazilie kan ik helaas niet kopen want hij wil niet zover zakken met zn prijs. Misschien later.

We lopen terug naar Anjani en drinken nog wat thee bij ons huisje. We zijn toch wel mooi en gaan dan ook snel slapen. Ik kijk nog ff mn email en WhatsApp berichten na en ga dan naar mn kamer. Voordat we willen slapen blijkt Enzo misselijk te zijn. Hij moet behoorlijk overgeven en is daarna ook nog aan de diarree. Misschien iets gegeten dat niet helemaal gaar was. Hij slaapt dan maar bij ons in bed. Het is niet te hopen dat hij nog ziek wordt.

Donderdag 26 juli: ziekenhuis en strand

Vannacht heeft Enzo bij ons geslapen. Hij is wakker geworden en is naar onze kamer gekomen. We slapen in een soort twee onder een kap bungalow waarbij onze tuindeuren naast elkaar liggen. Dat is best handig maar een tussendeur zo ook niet gek zijn. Gelukkig liggen wij in een kingsize bed dus ieder heeft nog goed kunnen slapen. Jari en Naomi kunnen er niet zo goed uitkomen vanmorgen. We hebben het misschien niet zo in de gaten maar de reis is best vermoeiend. Naomi heeft meer oorpijn dus het is goed dat we vandaag naar het ziekenhuis gaan met haar.

Om 8:00 zitten we aan tafel en het ontbijt verveelt nog steeds niet. Om 10:00 willen we vertrekken met een taxi naar Denpasar en tot die tijd ga ik nog schelpen zoeken met Enzo op het strand. Er zijn mooie schelpjes te vinden en er ligt er veel afgebroken koraal aan de waterlijn. We zitten met dit hotel niet aan een wit strand maar het ziet eruit zoals het Noordzeestrand. De zee loopt geleidelijk af en je kunt er snorkelen.

Om 10:00 vertrekken mn moeder, Naomi en ik met de taxi naar Denpasar. We hoeven niet lang te wachten op een taxi want de chauffeurs hebben meteen in de gaten als je een vervoermiddel zoekt. De rit naar het ziekenhuis duurt niet lang en kost iets minder dan 4 euro. Als we bij het ziekenhuis aankomen wacht Yono ons al op. Hij moet bij dezelfde dokter zijn en heeft al een nummertje... Alsof je bij Dick Bunt staat te wachten. We laten ons registreren en moeten plaats nemen in een aparte wachtkamer. Alhoewel Yono bij dezelfde dokter moet zijn moet hij ergens anders wachten. We vinden dit wat raar want we willen dat hij erbij is voor eventuele vertaling. We besluiten toch gewoon samen met hem mee te gaan en te wachten in de ruimte waar hij moet zijn. We zitten nog geen 3 minuten als de naam van Naomi wordt omgeroepen... Vreemd maar we gaan toch maar naar binnen.

Gelukkig spreekt de dokter een aardig woordje Engels en na zn onderzoek lijkt het allemaal mee te vallen. Naomi dr ene oor is in orde maar het andere is ontstoken. We krijgen anti-biotica, pijnstillers en een rekening van ongeveer 100 euro mee. Na 3 dagen zou pijn weg moeten zijn en we hoeven niet ongerust te zijn voor de vlucht volgende week maandag.

Yono is echter nog steeds niet aan de beurt en hij gaat het maar eens vragen aan de balie. Het blijkt dat de dokter waar hij op wacht dezelfde achternaam heeft als degene die ons geholpen heeft. Alleen komt zijn dokter pas om 13:00 in het ziekenhuis en moet hij tot die tijd wachten. De mensen hie rbegrijpen elkaar niet eens laat staan buitenlanders. Wat een land zeg.

We besluiten maar een donut te halen voordat we terug gaan. Buiten het hotel ligt een dunky donut winkel en daar gaan we naar toe. Naomi dr ogen glunderen als ze binnenstapt en alle donuts ziet. We kiezen er een paar en nemen ook nog een icecoffee. Na wat spraakverwarring bij het betalen eten we ze lekker op. Lekker hoor! Als we met de taxi willen terugrijden naar Anjani vergeten we nog bijna de medicijnen. Gelukkig had Yono het door en staat hij bij de rotonde te schreeuwen met de tas met medicijnen in zn hand. Opnieuw bewijst hij zijn waarde voor ons. Gouwen vent die Yono!

Bij Anjani aangekomen gaan we eerst allemaal wat eten en dan naar het strand waar de anderen die ochtend al vertoefd hebben. De zon schijnt hard en ze zijn al goed aan het verkleuren. De rest van de middag besteden we aan snorkelen en schelpen zoeken. Opa, Jari en Enzo worden nog gemasseerd en  Oma, Mieke en Naomi hun nagels worden verzorgd en voeten gemasseerd. En dat voor maar 4 euro per uur. Wat een luxe. Vanaf het strandbedden hebben we net WIFI van het hotel dus via WhatsApp en Twitter worden iedereen op de hoogte gehouden van onze activiteiten.

's Avonds eten we bij Anjani. Dan hoeven we niet te zoeken naar een restaurant (met WIFI). Er is genoeg keus en er zijn zelfs Europese gerechten op de kaart. Na het eten wandelen we wat langs het strand en zien dat er hier veel grote luxe hotels grenzen aan het strand. Er eten weinig mensen in de restaurants aan het strand. Ik denk dat dit te maken heeft met de wind die toch aardig aanwezig is. We besluiten terug te lopen langs de straatkant waar veel winkeltjes zijn. Enzo wilde graag langs Hardy's waar hij boven voetbalshirts had zien hangen. Hij zit een mooi AC Milan tenue voor 21000 rupiah (2 euro). Lachen toch! Dat wil hij wel van zn eigen geld kopen. Naomi ziet ook nog een leuk Starbucks en een leuk Bintang shirt en besluit die ook te kopen. We slenteren nog wat langer door de winkel totdat die sluit en gaan dan terug naar Anjani. De poort aan de voorkant is al dicht dus moeten we langs de buren naar achter en komen zo via het strand weer bij ons eigen huisje.

Woensdag 25 juli: zilverwerk en houtsnijwerk

Het is 6:15 als de wekker afloopt. We willen vroeg ontbijten want we hebben een druk schema voor de boeg. Als we rond 7:00 bij de ontbijttafels staan blijkt het personeel nog niet aanwezig te zijn. Dat hebben we dus niet van te voren gechecked. Jammer want nu moeten we wachten totdat ze er zijn. De kinderen internetten wat via de WIFI en ik loop met opa nog wat over het strand. Vlakbij Anjani op het strand staat een soort chinees huisje op een soort pier waar we naar toe lopen. Tussen de stenen schieten de krabben weg. Pa zegt dat hier wel eens een zeeslang en wat ratten zitten. We lopen terug als we zien dat het personeel van Anjani de tafels aan het dekken zijn.

Het ontbijt wordt net opgediend als Yono verschijnt. Hij dacht dat we ons verslapen hadden omdat we nog niet klaar waren met eten. Vandaag is de laatste dag dat hij bij ons is want morgen vertrekt hij naar Jakarta om een nieuwe groep uit Nederland te gidsen. Hij heeft als chauffeur en gids uitstekend werk voor ons verricht en ik kan hem ook van harte aanbevelen voor een reis door Java en/of Bali. Als het ontbijt achter de rug is vertrekken we naar een zilverfabriek om daar eens te kijken.

De rit duurt niet zo lang en de 'fabriek' ligt net buiten een dorp. Het bestaat uit twee kleine werkplaatsen waar verschillende smeden met primitieve werktuigen bezig zijn de sieraden te maken. De winkel is ook niet groot maar er liggen prachtige kettingen, ringen en armbanden in de vitrines. Er liggen ook verschillende mooie buddha to buddha sieraden. We kijken en passen wat en ondertussen komen er steeds meer mensen in de kleine winkel. De meesten zijn Nederlanders. Als we weg gaan hebben we een armband voor mn moeder, een leren polsbandje voor Enzo, een ring en een armband voor Mieke en een armband voor mij gekocht.

We rijden door naar een houtsnij... ja wat is het eigenlijk. Fabriek is eigenlijk geen goed woord want het is allemaal handwerk wat er hier gemaakt wordt. De overigens uitstekend Nederlands sprekende 'burgemeester' van het dorp en tevens eigenaar van de zaak leidt on rond en verteld het hele proces. We zien boomstammen aan het begin en werkelijk schitterende houtsnijwerken in zn aangrenzende winkel. Hij heeft zo'n 14 mensen voor hem werken waarvan een aantal thuis werken. Die komen af en toe hout halen en eindproducten brengen. Ook hier gaan we shoppen en kopen we 3 buddha beelden en een kleine houten kolibrie.

We hebben langzamerhand honger gekregen dus gaan we snel verder voor een ritje met de olifant. Gelukkig is alles in de buurt dus  zijn we zo op de plaats van bestemming. We gaan er eerst een hapje eten. In het restaurant zit een meisje met twee jonge orang oetangs. Beide aapjes hebben nog een luier aan en ze zien er grapping uit. Je kunt met ze op de foto maar uiteraard kost je dat weer geld. We besluiten ze gewoon te fotograveren als ze aan het spelen zijn en dat mag.

Het eten is weer in buffetvorm en smaakt goed. Als het tijd is om naar buiten te gaan zien we dat onze olifanten al gearriveerd zijn. Het zijn 1 mannetje en 3 vrouwtjes en we moeten op een verhoging opstappen. Er kunnen twee personen op een soort bankje dat midden op de rug van de olifant vastzit. De chauffeur gaat op zn nek zitten en we gaan op weg voor een ritje van 30 minuten. De olifantenhuid voelt stug aan en het ritme waarmee we rijden zijn we duidelijk niet gewend. Ze sjokken wat achterelkaar aan en gaan dan afdalen richting de rivier. We proberen wat foto's te maken en te filmen maar ik denk dat daar niet veel van gelukt is. De chauffeurs zijn constant bezig flauwe Nederlands opmerkingen te maken in de hoop een goede fooi te krijgen. Als we bij het begin terugkomen lopen de olifanten een voor een door een diepe poel met water. Ze spuiten (op commando) water met hun slurf omhoog waarbij er tegelijkertijd iemand van de kant foto's maakt. Die kunnen we naderhand natuurlijk weer kopen als we dat willen. Ik geef mn camera snel aan Yono met de opdracht voor ons leuke foto's te schieten. De olifanten doen nog een paar kunstjes en dan is het klaar. Leuk om eens gedaan te hebben. We krijgen nog een ijsje van Oma en dan gaan we weer terug naar Den Passar.

Op de weg daarnaar toe stoppen we bij een 2e zilversmid. Yono kent deze man en misschien kunnen we hier voor Jari iets kopen. Jari wil iets van Buddha to Buddha maar met een leren bandje. Helaas is het er niet maar als we een plaatje sturen kan hij het wel maken. Naomi ziet nu wel een leuke ring en een armbandje, mn moeder een ketting en Mieke koopt nog een mooi halssierraad.

In Den Passer gaan we naar een grote telecom winkel waar van alles voor iPhones, Blackberries en anders telefoons te koop is. Naomi en Jari willen nog kijken of er iets voor hun Blackberry te vinden is. Jari koopt een soort hoes voor zn telefoon en een nieuw vliesje voor over het scherm. Enzo probeert of hij ook een Blackberry mag hebben maar die moet nog even geduld hebben. Als we weggaan is het donker en we besluiten om voor de laatste keer met Yono te gaan eten. Hij weet een leuk restaurant niet ver daar vandaan.

Bij binnenkomst van het restaurant zijn we een eend hangen die klaar is om te worden opgegeten. We besluiten om dat maar niet te doen en bestellen een Balinese rijsttafel voor 6 personen. Midden op onze ronde tafel is een draaiplateau waar alle gerechten op worden geserveerd. Als je iets wil hebben draai je aan het plateau totdat het juiste gerecht voor je staat en kun je het op je bord scheppen. Leuk en ook zeker lekker.

Als we na het eten buiten staan vraagt Yono nog een keer of we iets speciaals willen zien. Dat hoeft niet en we gaan snel naar het huisje terug. Het is een mooie lange dag geweest. Als we bij Anjani zijn aangekomen betalen we eerst alle openstaande rekeningen die we bij Yono hebben uitstaan. We kletsen en ezelen nog wat voordat het tijd is gekomen om afscheid te nemen van Yono. Hij heeft ons perfect door Java en Bali geloodst en we spreken af om elkaar weer te ontmoeten als hij weer naar Nederland komt. Morgen helpt hij ons voor de laatste keer als we elkaar bij de dokter zien. Naomi heeft namelijk al een paar dagen last van oorpijn en we willen dat de dokter er naar kijkt voordat we moeten gaan vliegen. Laten we hopen dat het niets ernstigs is en dat het snel geneest.

Dinsdag 24 juli

Een beschrijving van deze dag is in de maak.

Maandag 23 juli

Een beschrijving van deze dag is in de maak.

Zondag 22 juli

Een beschrijving van deze dag is in de maak.

Zaterdag 21 juli: paniek in de tent

Ik voel me flink beroerd als we 's morgens wakker worden door het gejengel van een van de plaatselijke moskees. Ik ben bang dat het geen fijne dag gaat worden vandaag. Een voor een gaan we ons wassen en omkleden alleen ik blijf nog liggen. Ik voel me echt beroerd vandaag en we moeten nog wel gaan reizen. Ik schuif als laatste aan de ontbijttafel aan maar kan zo goed als niets door mn keel krijgen. Na afloop van ontbijt pakken we de koffers, nemen afscheid van de mensen in Rumah Senang en gaan op weg. De reis duurt twee uur naar de boot.

Als we aankomen bij de boot kunnen we gelukkig als een van de laatste voertuigen de boot op. We gaan vlug naar buiten in de hoop onze muntjes te kunnen gooien naar alle jongens die naast de boot zwemmen om zo wat geld te verdienen. Helaas is er geen te bekennen. Misschien maar goed ook want zo'n grote boot is toch wel gevaarlijk. De boot is niet groot maar er worden zoveel mogelijk auto's opgepropt. De locals zitten allemaal binnen of onder een afdak terwijl de toeristen in de zon zitten en genieten van het uitzicht. Van de boot zien we zowel Java als Bali. De af te leggen afstand lijkt niet zo groot maar toch duurt de tocht een uur. Van de kant zien we prachtige azuurblauwe zee met witte stranden op Bali. Dat ziet er veelbelovend uit. Gelukkig staat er niet veel deining dus wordt ik niet beroerder dan ik al ben.

Bye bye Java

Hello Bali here we come!

Op Bali aangekomen moeten om een of andere duistere reden wat betalen aan iemand die op een politie lijkt en kunnen we de tocht naar Permuteran vervolgen. We zien een flink aantal apen langs de weg zitten. Het valt meteen op dat Bali anders is dan Java. Ieder huis op Bali lijkt wel op een tempel. Ze zijn sierlijker dan de huizen op Java en ieder huis heeft wel een plaats(je) waar offers gebracht worden aan de goden. Dat gebeurd een paar keer per dag en de offers bestaan uit een klein bordje van riet met wat bloemen, eten en wierrook.

Na een kleine 30 minuten komen we bij het resort Adi Assri aan. Ik hoor nog wat gemopper dat er voor de WIFI betaald moet worden, maar besluit snel op mn bed te gaan liggen. Ik heb het gevoel dat mn maag niet meer werkt en het eten wat ik de laatste tijd heb binnengekregen daar blijft zitten. We hebben 3 huisjes waarvan die van ons naast elkaar liggen. De kinderen kleden om en gaan zwemmen terwijl ik wat probeer te rusten op bed.

Als ik wakker wordt voel ik me nog steeds waardeloos. We overleggen over hoe het nu verder moet. Ik krijg een angstig gevoel als ik er aan denk wat er mis kan zijn. Het zou toch niet weer iets in mn darmen kunnen zijn. Alle nare herinneringen van 7 jaar geleden schieten door mn hoofd en ik raak een beetje in paniek. Als ik Mieke aankijk staan de tranen in haar ogen en wordt het ons wat teveel. Enzo begint meteen te huilen en Jari komt ons snel te hulp (Naomi is in het andere huisje aan het douchen). De emoties worden ons wat teveel. We kalmeren wat en proberen wat rationeel na te denken. Het zal allemaal wel meevallen maar we vragen Yono toch om de dokter te bellen. Als de anderen in het restaurant van het resort gaan eten blijf ik in het huisje op bed liggen. Ik hoor dat er omstebeurt iemand buiten blijft wachten.

Rond 20:30 komt de dokter en het kleine huisje is afgeladen. De koorts wordt opgenomen maar doordat ik al paracetemol heb ingenomen heb ik nog maar licht verhoging. Hij luistert wat met zn stetoscoop en vraagt waar ik allemaal last van heb. Mn maag en darmen werken nog volgens hem maar er borrelt veel maagzuur in mn maag. Omdat ik verhoging heb denkt hij aan een bacteriologische infectie. Als we vertellen dat ik in 1995 een vorm van klassieke tyfus in Indonesie heb opgelopen mompelt hij dat die infecties altijd verborgen aanwezig blijven in het lichaam en misschien nu weer terug zou kunnen komen. Daar zitten we natuurlijk niet op te wachten. Hij schrijft anti-biotica en enzymen voor en wat magnesium tabletten om de gassen in mn maag te verminderen (deze laatste tabletten kan ik sommige andere mensen ook aanraden). Volgens hem is er geen reden om andere meer ernstige oorzaken te zoeken dus dat stelt ons wel gerust. Gewoon kuur afmaken, eten en drinken en zo weer wat aansterken dus. Dat doen we dan maar.

Als de dokter weg is gaat Yono wat papaya voor me halen bij het restaurant. Daar eet ik er een paar van, neem mn pillen in en probeer te slapen. De jongens willen niet dat ik op de matras op de grond ga liggen, dus krijg ik een van de twee bedden met een klamboe. Enzo mag van Jari in het andere bed liggen en dan hij gaat wel op de matras op de grond. Ik ben blij dat mn ouders in de buurt zijn want ze zijn een grote steun voor ons. Ik hoop dat ik snel wat beter wordt.

Vrijdag 20 juli: het regent, het regent...

Het regent als we wakker worden. Het uitzicht uit onze kamer is daarom niet zo mooi als we hadden gehoopt. De berg achter ons gueshouse Rumah Senang is door de regenwolk niet goed zichtbaar. Ondanks het donkere weer ziet de tuin er wel mooi uit. De tuinman is met zn regencape aan alle bladeren van het grasveld aan het halen. Er staande bomen en planten met schitterende bloemen in de tuin. Als de regen de hele dag aanhoud zullen we ons programma moeten aanpassen denk ik.

Eerst maar eens ontbijten. De tafel is netjes gedekt en we krijgen toast met een ei en voor diegene die geen ei willen is er vers fruit. Na het eten regent het nog steeds dus wordt de tijd gedood met wat kaarten. We klootzakken wat, doen 31en en proberen elkaar de loef af te steken. Iedereen heeft veel plezier.

Als de regen minder wordt bellen we Yono die een paar huisjes verderop verblijft want we willen naar de passar (markt voor locals). Die is een paar kilometer terug, dus rijden we met Yono's busje. We stappen uit en gaan de smalle gangetjes van de overdekte passar in. Er zijn talloze kraampjes met echt van alles en nog wat. Hier kan de keuringsdienst van waren maar beter niet komen. Het vlees en de vis ligt ongekoeld op de tafels en het stinkt verschrikkelijk. Ik krijg nog jeuk als ik er aan denk en we besluiten om meteen te gaan douchen als we thuis komen. Er zijn ook veel kraampjes met kleding en slippers en het is de bedoeling dat er overal wordt afgedongen. Als lange Europeanen hebben we veel bekijks in de smalle straatjes en we moeten vaak vertellen waar we vandaan komen. Na een tijdje gaan we terug. Ik weet niet wat er allemaal tussen mn tenen zit want het was er zo smerig. Je zult hier iedere dag je waar moeten verkopen...

Bij Rumah Senang aangekomen wordt er eerste gedoucht. Het gaat weer regenen dus dan maar weer kaarten. Blijft een leuke bezigheid. Zo iets zouden we thuis ook vaker moeten doen. Als het etenstijd is neemt Yono ons mee naar een hotel/restaurant in het dorp. Het ziet er mooi uit en op de kaart staan beefburgers met friet. Ik heb op een andere tafels gezien dat de frietjes er goed uitzien dus besluit beefstuk stroganoff te nemen. Mieke neemt een sandwich. We horen wat gemopper dat er geen wifi is maar als het eten komt zitten de kids lekker te smullen. Ondertussen wordt het droog en vraagt Yono of we nog een dokkartoer willen doen. Hij regelt drie dokkars en we gaan op weg. De oude paardjes hebben het er maar zwaar mee. Als we de weg afgaan en het binnenland intrekken komen we weer bij de arme boeren. Bij de huisjes staan veel leuke kindjes ons toe te zwaaien. De kleine jongens zijn allemaal kleine boefjes en de grote jongens volgen ons op de scooter en roepen van alles naar Naomi. We stoppen nog bij een soort van suikerfabriek en krijgen een uitleg van het verwerkingsproces. Bij het weggaan koop ma nog wat suiker voor thuis.

Als we terugrijden komen we een hele groep bekbeks tegen. Dit zijn een bepaalde soort bruine eenden die veel op de rijstvelden te vinden zijn. Ze waggelen in een grote groep bij elkaar over de weg en de herder sjokt er een beetje achteraan. Wat een leuk gezicht is dat. Wat verderop zien we weer een groep bekbeks zwemmend in het rijstveld. Als we ze voorbij zijn zien we dat ze het veld uit willen gaan. We stoppen om ze op de foto te zetten. Als Jari ze opjaagt rent de hele groep de weg over terug het rijstveld in. Ze blijven altijd als groep bij elkaar.

Bij terugkomst in het guesthouse gaat het voor de verandering weer eens regenen. Kaarten dus maar weer. We besluiten te gaan ezelen. Niet iedereen weet hoe de regels zijn dus dat maakt het wel leuk. Iedereen doet mee en we zijn zo luidruchtig dat ons wordt gevraagd om stiller te zijn. We hebben veel plezier we passen de regels aan zodat het nog leuker wordt.

Voor het avondeten rijden we naar een warung aan de weg. We zijn de enige gasten en ook nu staan er geen prijzen op de menukaart aan de wand. Enzo moet naar de wc en als ik meeloop komen we weer in een typische Indonesische wc terecht. Mensen van buiten mogen voor 1000 rupiah (0.08 euro) ook hier hun behoefte doen. Dat ze nog geld voor durven vragen voor zoiets smerigs. Het eten is goedkoop (172000 rupiah - 13 euro voor 8 personen) en niet uitgebreid, maar dat hoeft niet perse.

Na het eten gaan we terug en duiken Jari en ik ons bedje in. Wat voel ik me beroerd. Morgen moeten we reizen dus ik hoop dat het dan beter gaat. Ik heb nog steeds mn grote behoefte niet kunnen doen en ik heb een vreemd rotgevoel in mn maag.

Donderdag 19 juli: op naar onze laatste bestemming op Java

Vandaag hebben we weer een lange reisdag naar Kalibaru voor de boeg. We willen vroeg weg en zitten dus al om 7:45 aan het ontbijt. Gisterenavond is er een grote groep Nederlanders aangekomen dus het zal wel druk worden aan de ontbijttafel. We nemen wat geroosterd brood en drinken de lekkere rozenthee die ze hier hebben. Als we klaar zijn maken we plaats voor andere mensen en gaan de laatste spullen in de koffers doen. Yono verschijnt ook aan de ontbijttafel en zegt dat het busje helemaal is nagekeken en dat we de reis met deze bus afmaken.

Om 9:00 rijden we weg uit Malang nadat we nog snel een foto hebben laten maken voor het gastenboek. Het is nog niet zo heel druk op de weg, dus gelukkig blijven de files uit. Malang is best een grote stad, dus het duurt wel 45 minuten voordat we de stad uit zijn. Onderweg de gebruikelijke taferelen van scooters, becaks etc. Malang is in ieder geval een leuke stad waar het niet zo druk is als in Yogyakarta. De weg is voorlopig goed dus we de reis verloopt voorspoedig. Onderweg passeren we een aantal kali's waar we mensen zien vissen, de was doen en zichzelf wassen. Jari is verbaasd als hij ziet dat mensen zich naakt in de rivier aan het wassen zijn. Hij ziet zichzelf dat nog niet zo snel doen in het kanaal naar het Goese Sas.

Als we de weg naar Probolinggo oprijden zegt Yono dat er aan deze weg veel manga's worden verkocht. En een tijdje later komen we inderdaad een aantal kraampjes tegen waar het barst van allerlei verschillende soorten manga's. We stoppen om er een aantal te kopen. Er lopen ook een aantal kinderen rond dus Mieke besluit om nog wat kleren weg te geven. De jongens daar willen eigenlijk alleen de voetbalshirts hebben, dus daar zijn we sinds vandaag doorheen. De moeders willen eigenlijk alles hebben, maar we geven ieder kind maar een kledingstuk. Dan kunnen later andere kinderen blij maken met wat we nog over hebben.

En verder gaat het weer. De wegen zijn niet zo goed meer. Er zitten veel (grote) gaten in de weg. Yono probeert ze te ontwijken en slingert af en toe over de weg. In het begin vond ik dat wat raar, maar iedereen doet dat hier. Omdat de wegen bijna overal zo zijn in Indonesie gaan de banden zo een stuk langer mee. Rond 13:30 stoppen we bij een kleine warung (eethuis) aan de weg. De beperkte kaart hangt aan de muur maar er staan geen prijzen bij. Enkelen gaan naar de wc. Jammer dat ik daar geen foto van genomen heb. De wc bestaat uit een klein schuurtje met een dames en heren toilet. Uiteraard is er weer een vies hurktoilet met daarnaast een grote bak met water en een soort emmertje. Het is de bedoeling dat je na je behoeft wat water in het emmertje schept en dat in de wc mikt. Zo trekken ze de wc door hier. Ook kijk je weer recht tegen de dakpannen aan en sta je in een plasje met... tja zal wel een combinatie van water en urine zijn verwacht ik.

Als we klaar zijn met eten vedwijnt Yono om wat suikerriet van het land te halen. Hij komt terug met twee grote stengels en een mes. Hij begint de schors er van af te snijden en dan kunnen we proeven. Van de stengel wordt het suikerriet gemaakt. Het smaakt wel zoet.

Dan doorrijden voor het laatste stuk. Vlak voor we er zijn rijden we een hoge berg op waar in oorlogstijd veel mensen naar toe zijn gevlucht uit angst voor de Japanners. Het is een smalle weg waar bovendien nog een truck met pech staat. Die door zn as heen gezakt. Er staan een aantal mensen bij sommige bochten die met vlaggen aanwijzigingen geven aan de chauffeurs om ze te waarschuwen voor tegenliggers. Uiteraard tegen vergoeding.

Om 18:00 komen we aan bij ons guesthouse Rumah Senang. Aan de inrichting van het huis kunnen we meteen zien dat er Nederlanders wonen. Het ziet er allemaal netjes uit en onze kamer ook. We slapen met zn vijven in een grote kamer en onze badkamer is erg groot en zeer schoon. Zeker niet wat we in Indonesie gewend zijn. We besluiten om hier wat te eten, omdat er om 19:00 een dansvoorstelling wordt gegeven voor de gasten. Ik heb wat last van mn buik dus eet niet zoveel. De dansvoorsteling bestaat uit een lokale dans die dooor twee vrouwen en een man wordt uitgevoerd. Ik ben niet zo kapot van dit soort dingen en zoek na afloop mn bed op. Ik heb wou dat ik kon overgeven om de druk op mn buik wat te verminderen maar het lukt niet.

De anderen gaan nog wat domino spelen en kaarten. We zitten naast het terras dus ze zijn goed te horen. Ben benieuwd hoe het er morgen bij daglicht uitziet. In de hoop me dan wat beter te voelen neem ik een pilletje in om de stoelgang wat op gang te laten komen.

Woensdag 18 juli: het echte Indonesie

Het is 7:14 als de wekker gaat. Vanmorgen weer wakker geworden van de moskee hier in de buurt. Ik heb geen flauw idee wat of waarover ze zingen, maar het lijkt werkelijk nergens op. Ik laat de jongens nog even liggen en ga zelf alvast douchen. De badkamer in Enny's Guesthouse ruikt naar motteballen. Zal wel voor de tjitjaks en ander ongedierte zijn. Het ontbijt is aan een grote ontbijttafel op de gang. Daar staat een broodrooster, jam, pindakaas en hagelslag. Thee en koffie kunnen we zelf pakken. Even wennen na de verschillende buffetten, maar het is niet onaardig.

Yono heeft het busje weggebracht om te laten nakijken en vandaag hebben we een busje en chauffeur van Enny's Guesthouse. Het is druk als we Malang uitrijden, maar als we van de hoofdweg het binnenland inrijden wordt het rustig op de weg. Het regent vandaag en omdat het dorp van Yono in de bergen ligt zal het heel de dag wel van dit miezerweer zijn. De weg wordt ook steeds slechter en veranderd in iets tussen een verharde en onverharde weg. We zitten hier echt in de middle of nowhere. Het is hier wel prachtig om te zien. Alles is hartstikke groen en overal zie je palmbomen, kokosnootbomen en varens. Net als de weg ophoudt zijn we op de plaats van bestemming. We stoppen bij het huis van Yono's oma. Zn oma zit op een bankje voor het huis met een heleboel kinderen om haar heen. De kinderen zijn blij als we er zijn maar worden erg verlegen als we uitstappen. We gaan het huisje binnen en zien dat er weer allemaal hapjes voor ons klaar staan. Dat is kenmerkend voor Indonesie. Overal waar je komt ben je meer dan welkom en worden er direct allerlei hapjes geserveerd.

Hoe zal ik het huisje beschrijven. De muren zijn van steen en er is geen plafond. We kijken recht tegen de dakpannen aan en omdat ze schots en scheef liggen zitten er hier en daar gaten in waardoor we recht naar buiten kijken. Toch wonen er nog 6 mensen in dit huisje. Als we pennen uitdelen krijgen we wat response van de kinderen. We halen de voetbal die we uit Nederland hebben meegenomen uit de auto zodat Enzo met de jongens daar wat kan voetballen. Die vinden dat wel leuk en het ijs lijkt gebroken. Jaren en ik rijden wat rond op de scooter die Yono voor zn zus heeft gekocht. Het is glad dus we moeten wel uitkijken als we over de keien rijden.

Dan komen we wat mannen aan die verder gaan met de weg. Met een boomstam dragen ze een grote pan met zich mee waarin gloeiend hete pek zit. Dat strooien ze op de onverharde weg en gooien er daarna een soort asfaltpoeder over heen. Wat verder op staat een wals klaar die er vandaag wel een keer overheen zal rijden. Het stinkt behoorlijk maar de weg veranderd nu in ieder geval in een verharde weg.

We bezoeken nog een geitenfarm iets verderop waar de boer een 15tal geiten heeft voor de melk. De geitenstront wordt weer verzameld om als mest te gebruiken. Als we terug zijn bij het huisje van Yono´s oma pakken we de tas met kleren die we uit Nederland hebben meegenomen. Er zit allemaal oude kleren van de kinderen in. We geven de voetbaltenues van Jari en Enzo aan wat jongetjes die het meteen aantrekken. Het staat leuk en ze zijn er erg blij mee. De meisjes krijgen een aantal leuke jurkjes van Naomi en het staat erg schattig. Er komen nog wat moeders die ook iets willen hebben. We geven ieder kind een kledingstuk en nemen nog een aantal foto´s. Dan gaan we verder naar het huis van Yono´s moeder. Wij gaan met het busje en Yono, Jari, Enzo en Yono´s neefje gaan samen op de scooter.

Via allerlei smalle onverharde landweggetjes komen we bij haar huis aan. Het ziet er iets beter uit dan het huis van zn oma maar nog steeds armoedig. Er hangt een mooie trouwfoto van Yono in de woonkamer. Hij is duidelijk degene van de familie die het meest bereikt heeft. Hij legt uit dat hij ook geld geeft aan zn moeder en oma om hen te verzorgen. Dat is hier heel normaal. Zn jongste zusje kan niet het huis uit want zij moet voor oma zorgen. Yono zn moeder heeft gado gado gemaakt en die smaakt heerlijk.

Rondom het huisje wordt koffie verbouwd. We zien de bonen aan de boompjes hangen en we gaan hier zelf koffie van maken. In de ruimte die voor keuken doorgaat staat een stenen oven met twee pitten (gaten). In het gat aan de voorkant wordt hout gestookt en als we een pan op een van de gaten zetten kunnen we koken. In een soort wok worden de rauwe koffiebonen gedaan om zo te worden gebrand. We roefelen om de beurt in het pannetje en naar ongeveer een half uur zien de bonen eruit zoals wij ze kennen (donkerbruin). De koffiegeur is nu ook heel sterk. Een aantal bonen worden in een stenen kom gedaan en daarna met een grote houten stok to poeder gemalen. Het lijkt makkelijk maar als ik het ook eens probeer vliegt de koffie uit de kom. Dan wordt de koffie gezeefd. Alles wat door de zeef valt is goed en wat over blijft wordt opnieuw in de kom gegooid om te worden gemaald.

Tijdens dit process is Yono met de jongens bezig om bananen te stoven in de oven. Het is een apart soort banaan die we in Nederland niet zouden kopen omdat hij overrijp lijkt. Ze gooien de bananen in het vuur totdat de schil barst. Dan wordt de banaan eruit gehaald en open gesneden. Hij smaakt prima.

Ondertussen is er genoeg koffie klaar om te zetten. Er wordt regenwater (althans dat denk ik) uit een ton gehaald en in een pan op de oven gezet. Wat hout erbij en stoken maar weer. Ja een kopje koffie heb je hier zomaar niet. Als het water kookt wordt het in de kopjes met gemalen koffie gedaan en klaar is kees. Het smaakt heel anders dan in Nederland maar wel naar echte koffie. Leuk om te zien hoe ze dat hier doen.

Dan is het tijd om naar huis te gaan. Het is nog steeds miezerig weer als we weg gaan. We nemen afscheid van Yono's ouders en bij het weggaan stoppen we ze nog wat geld toe. Ik weet zeker dat ze dat goed kunnen gebruiken. De tocht naar huis gaat gelukkig via een andere (betere) route dan de heenweg. Als we bij Malang aankomen moeten we aansluiten in de file. De chauffeur weet een kortere route die door allerlei buitenwijkjes loopt. 'Toevallig' komen we ook langs zijn huis en wil hij even stoppen om de kleertjes af te geven die we voor zn zoontje en dochter hebben gegeven. Er worden meteen allerlei drankjes en hapjes gebracht en we moeten allemaal uitstappen. Ik heb er niet zo'n zin in want ik voel met niet al te best. We besluiten om weer maar wat kleren weg te geven. Die komen in ieder geval ook goed terecht. We drinken niks en nemen een paar hapjes mee voor in de auto en gaan verder naar Enny's.

We hebben niet zoveel honger doordat we laat bij Yono's moeder hebben gegeten. Daarom maar voor een snelle hap naar McDonalds (want daar heb je gratis wifi). De wifi loopt ook als een rode draad door deze vakantie, maar dat is niet zo erg. Terug bij Enny's lukt het me eindelijk om naar de wc te gaan. Wat kan dat af en toe toch lekker zijn.

Dinsdag 17 juli: op naar Enny's Guesthouse

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan om te gaan zwemmen voor het ontbijt. Pa gaat ook mee maar tot teleurstelling van de kids is de glijbaan dicht. Als ik aan de security vraag of de glijbaan open mag knikt hij vriendelijk en gaat weg. Dat kan werkelijk van alles betekenen hier. De kids gaan alvast de toren op en wachten geduldig. De man komt weer terug en gaat weer op zn plekje staan. De onderhoudsman komt en gaat verder het zwembad bladvrij maken. Net als ik aanstalte maak om het nog een keer te vragen loopt de onderhoudsman de kelder in. Ik wacht nog even en dan hoor ik gejuich van de toren boven aan de glijbaan. Er komt water tevoorschijn. Met grote gillen en brullen komen ze van de glijbaan af. Het is een kleine glijbaan maar ze gaan erg snel naar beneden. We spelen nog even met de voetbal die we uit Nederland hebben meegenomen. Ma komt ook nog even kijken en dan gaan we terug naar het huisje om te douchen.

Het is redelijk rustig als we na het douchen in de ontbijtzaal aankomen. Jammer genoeg zijn er geen cornflakes, dus dan maar een geroosterd broodje en wat fruit eten. Het warme eten laten we deze keer maar aan anderen over. Teruggekomen bij het huisje pakken we de koffers verder in en gaan we nog even met zn vijfjes voetballen totdat Yono komt. Dan checken we uit en gaan op weg naar Malang. Malang ligt hoger dan Kediri dus krijgen we weer mooie berglandschappen te zien. De rijstvelden en kokosnootbomen zien er fantastisch uit. Halverwege een berg stoppen we om wat pythons te zien die (uiteraard voor geld) ten toon worden gesteld in een hutje langs de weg.

Op een uur van Malang gaan we weer de weg af om naar een waterval te kijken. Er schijnen ook apen te zitten bij de waterval dus Mieke zit niet zo op haar gemak. Als we op de parkeerplaats stoppen lopen we eerst langs de winkeltjes om te kijken wat ze hier allemaal verkopen. Bij een van de winkels ligt een grote tor op de grond. Ik zie wat mensen foto's maken van iets dus loopt nieuwsgierig dichterbij. Er blijken wat aapjes in de bomen te slingeren. Ik ga wat dichterbij om ook foto's te maken als ma roept dat er een grote aap aankomt. Ik zie niets maar dan ineens hoor ik wat geblaas aan mn zijkant en zie ik een groot mannetje een soort van aanvalshouding aannemen. Ik besluit het voor gezien te houden en de mannetjesaap vindt het ook al goed. Ik moet zeggen dat een kwaaie aap toch wel afschrikt.

We lopen verder en na de wc bezocht te hebben komen we dan bij de Coban Rondo waterval. Wow! Wat een mooi gezicht. Het water komt van ongeveer 85 meter hoogte naar beneden kletteren. De rotswand is bezaaid met groene varens en het geheel ziet er adembenemend uit. Het maakt best een lawaai en door de spetters worden we een beetje nat. Er worden veel foto's geschoten en als de jongens door het water lopen glijdt Enzo (wie anders) uit en wordt zo aardig nat. Het water is ijskoud. We maken nog een paar gezinsfoto en lopen dan terug naar de auto. Nog een uur rijden en dan zijn we bij Ennys Guesthouse in Malang.

Malang is best een grote stad en het is er rustiger dan in Yogyakarta. Wederom zien we grote auto's rijden die in Nederland niet verkocht worden. Als we bij Enny's Guesthouse aankomen blijkt het een huiselijk guesthouse te zijn waar iedereen zelf (gratis) koffie en thee kan pakken in het keukentje. De frisdrank moet afgeturfd worden op de koelkast vlakbij de grote ontbijttafel. Voor in de hal/lobby staan een paar bankstellen waar je samen tv kunt kijken. Zo'n guesthouse hebben we nog niet eerder gehad deze vakantie. We krijgen 3 kamers op de begane grond vlak naast elkaar en de kamers zien er goed uit.

We besluiten om 17:00 te verzamelen om per becak naar Toko Oen te gaan om te eten. Yono heeft 4 becaks geregeld en voor 80000 rupiah (6.40 euro) fietsen ze ons naar het centrum. Toko Oen is een koloniaal restaurant met veel Nederlands eigenschappen (koekjes, gerechten, menukaart etc). We eten lekker en gaan daarna nog wat winkelen. Jari en Yono hebben besloten om naar de kapper te gaan, dus zoeken we een kapper op in een groot warenhuis. We vinden er een waar geknipt kan worden, maar ook manicure en pedicure. Knippen kost 0.80 euro en wassen nog eens 0.80 euro. Het is even lastig om duidelijk te maken hoe Jari geknipt wil worden. Gelukkig is Yono erbij die Jari zn wensen probeert te begrijpen en te vertalen. Uiteindelijk lukt het aardig en ziet het resultaat er prima uit.

We zoeken nog even de McDonalds op voor een McFlurry en halen meteen wat geld uit de pin automaat (2500000 rupiah). Het levert een dikke portomonnee op met omgerekend maar 200 euro. We besluiten terug te gaan naar het guesthouse want Enzo is niet zo lekker. Als Yono becaks regelt komen er 5 aan maar we hebben er maar 4 nodig. Er breekt een kleine ruzie uit want een van de chauffeurs krijgt geen klant en verliest dus inkomsten. Hij is kwaad en probeert een vrouw met emmer water om ons daarmee nat te gooien. Gelukkig draait ze om en kunnen we droog naar het guesthouse.

Daar aangekomen drinken we nog wat thee op het bankstel en internetten we wat op de telefoons. Morgen ontbijten we weer vroeg om daarna naar het dorp te gaan waar Yono is geboren. We willen zelf koffie plukken, koffie branden, een kinderschool bezoeken en eten gaan koken. Ik ben benieuwd.

Maandag 16 juli: weer een reisdag

We zijn vandaag al vroeg op want we hebben een lange reisdag naar Kediri voor de boeg. Om 7:30 zitten we aan de ontbijttafel en kiezen de meeste voor een American breakfast. De geringe menukeuze van het ontbijt is een van de weinige minpuntjes aan guesthouse Rumah Mertua. Als Yono na het ontbijt voor komt rijden om ons op te halen brengen we de koffers voren zodat Yono ze kan inladen. Om 9:15 rijden we weg uit Yogyakarta. Het is al redelijk druk op de weg en voordat we de stad verlaten wijst Yono ons nog op de Prambanan tempel die we passeren.

Ik probeer nog wat te slapen maar dat valt niet mee. Rond het 10:30 stoppen we bij een benzinepomp om naar het toilet te gaan en wat cola te drinken. We maken meteen gebruik van de gelegendheid om de hapjes (loempia's en lumper) te eten die Yono vanmorgen heeft meegebracht. Mieke komt trots vertellen dat zij en Naomi zojuist voor de eerste keer op een hangtoilet hun behoefte hebben gedaan. Als ik voorstel om thuis ook zo'n toilet aan te schaffen is dat wat teveel van het goede geloof ik. Als er even later een bus met locals stopt moeten we weer op de foto. Het blijft wel leuk.

Snel rijden we weer verder om niet teveel tijd te verliezen. Gelukkig kan ik nu wat slapen, maar als ik weer wakker word heb ik er een stijve nek aan over gehouden. Rond 14:30 stoppen we bij een wegrestaurant Rumah Icha Orient T`rzan. Reisorganisaties stoppen wel vaker bij deze plaats en dat is te merken aan de hoeveelheid tafels en stoelen. Het eten is goed maar de drank smaakt minder. Voordat we instappen schiet ik nog wat foto's van de benzinekraam voor scooters en brommers. Dat kun je hier per liter kopen en kost ongeveer 5500 rupiah (0.44 euro) per liter. Onderweg zien we verschillende marktjes en kraampjes waar houtsnijwerk, vliegers, vogelkooien en vogels worden verkocht. We zien zelfs dat ze wat vis aan een soort hengel hangen om die ook te verkopen. Lekker fris met deze warmte.

Als we in de regio Kediri zijn stoppen we bij een fruitkraampje om wat fruit in te slaan. Het fruit ligt mooi opgestapeld in het kraampje en we kopen wat appels en manga's. Pa ritselt nog een orchidee bij de eigenaar voordat we weggaan. Snel rijden we het laatste stukje door en rond 17:30 komen we bij het hotel Bukit Daun aan. Het ziet er schitterend uit en vlak voor we de lobby in willen gaan zien we een tokkeh boven de deur zitten. Dat is de eerste die we in het wild tegen komen. Hij ziet er mooier uit dan die we op de vogeltjesmarkt hebben gezien. Onze huisjes zitten vlakbij en wij zitten met zn vijfjes in twee geschakelde huisjes met een tussendeur. Ze zien er van binnen mooi uit en hebben ruime bedden.

Het hotel heeft een mooi zwembad met glijbaan dus Jari, Enzo en ik gaan snel zwemmen. Het water is heerlijk, maar helaas is de glijbaan al dicht. Mieke gaat de bal voor ons uit de auto halen, zodat we nog wat met de bal kunnen klooien. Yono neemt nog een aantal leuke foto's van ons in het water voordat we gaan eten.

Als we pa en ma op gaan halen voor het eten horen we dat ma nog wat leuks heeft meegemaakt. Toen ze van het zwembad naar haar huisje liep is ze per ongeluk het verkeerde huisje ingelopen. Toen ze probeerde de deur dicht te doen hoorde ze iemand "Hallo" zeggen en kwam er een vreemde meneer met een handdoek om zn middel uit de badkamer. Onder het gemompel van "Sorry" is ze snel de kamer uitgegaan en naar haar eigen huisje gegaan. We gaan maar bij het hotel eten want we hebben geen zin om nu nog naar een eettentje op zoek te gaan. De menukaart in het hotel is uitgebreid en de kids kiezen een cheeseburger en krijgen nog een soort ijscoupe na (eigenlijk bowl met een bol ijs erin). Grappig om te zien is dat er vleermuizen rondvliegen die zo van buiten naar binnen vliegen op zoek naar vliegjes. Het terras van het restaurant kijkt over het zwembad uit. Erg sfeervol.

Dan besluiten we naar bed te gaan, want morgen willen we voor het ontbijt nog gaan zwemmen.

Zondag 15 juli: zwembaddag

Vandaag doen we rustig aan en houden we een zwembaddag. We zijn allemaal best wel moe en morgen hebben we weer een vermoeiende reisdag voor de boeg naar Kediri. We worden wakker omdat Mieke op de deur staat te kloppen. Of we al wakker zijn.... nu dus wel. Het is bijna 9:00 en we gaan er maar uit om te douchen en ontbijten. Jari blijft opnieuw liggen tot vlak voordat we moeten bestellen wat we vandaag willen hebben.

De eetkamer in Rumah Mertua is net een veranda achtige huiskamer. Er staat een grote eettafel en een paar kleinere eettafels. Vanaf onze tafel kijken we zo de tuin in op het zwembad. De jongens en ik nemen weer banana pancake en de rest een American breakfast. Ook nu krijgen we weer Indische hapjes bij het ontbijt. Ik vind dat er deze keer niet zoveel smaak aan zit, maar het is niet onaardig.

We eten op ons gemakje en daarna gaan we bij het zwembad zitten. Het zwembad is niet groot maar groot genoeg om ons te vermaken. We spelen wat met de bal en lopen wat te klieren bij elkaar. Yono is eerst de auto gaan schoonmaken en heeft beloofd lekkere hapjes mee te nemen. De jongens hebben gevraagd of hij ook komt zwemmen. Hij kan eigenlijk helemaal niet zwemmen, maar omdat je hier overal kunt staan zal het allemaal wel meevallen. Als hij komt pakken de jongens meteen de snorkels uit de auto en gaan ze weer zwemmen. De hapjes, manga´s die we gisteren gekocht hebben gaan er goed in.

's Middags probeer ik nog wat foto's te uploaden op de blog, maar WIFI werkt niet echt mee. Ik merk dat er uit een bepaalde hoek al wat voorzichtige vraag is naar meer foto's, dus zal het vanavond weer proberen. We besluiten om vanavond buiten het guesthouse te gaan eten. Als Yono ons komt ophalen is net de laatste film van Spiderman begonnen, dus de jongens hebben niet echt veel zin om weer rijst te eten.  Het eettentje is niet ver uit de buurt dus we zijn er zo. We besluiten buiten te eten want binnen is het nog erg warm. Tijdens het eten krijgen pa en ma een serenade omdat ze 47 jaar getrouwd zijn. Dat heeft Yono geregeld. Hij vroeg al heel eigenaardig of hij de videocamera mocht vasthouden. Tijdens het afrekenen heeft de ober nog een goede goocheltruc te tonen. De jongens vinden dat natuurlijk wel aardig en we krijgen de truc mee naar huis. Bij het verlaten van het restaurant staat nog een vitrine met allemaal goocheltrucs. Een serveerster is zo aardig om er een aantal te laten zien. De kids mogen er allemaal een uitzoeken van oma. Naomi hoeft er geen dus die mag later iets uitzoeken.

Dan snel naar huis, nog wat drinken en dan naar bed. Morgen een lange reis naar Kediri voor de boeg.

Zaterdag 14 juli

Vanmorgen wordt ik vroeg wakker want de wekker staat nog op de tijd dat we in Wonosobo op moesten staan. Enzo wordt ook wakker dus ik vraag of hij wil zwemmen. Dat wil hij wel en hij kleed zich snel om een loopt naar Mieke om te vragen of ze ook mee gaat. Ondertussen spring ik onder de douche want dat is er gisterenavond niet meer van gekomen. Jari knort lekker door net als iedere ochtend.

Rond 9:00 zitten we allemaal aan het ontbijt. Er is hier in Rumah Mertua geen buffet maar een keuze tussen American breakfast en verschillende pancakes. De meesten nemen American breakfast maar Enzo en ik kiezen voor een banana pancake. We krijgen er allemaal een schaaltje fruit bij en verse geperste papaya sap. Lekker hoor. We besluiten om vandaag een batikfabriek te bezoeken, daarna naar de zilversmid en dan de vogeltjesmarkt. We kijken dan wanneer we precies de becaktour gaan doen.

Als we rond 10:30 wegrijden moeten we eerst nog langs de waswinkel want we hebben 8 kilo was af te geven. Dan rijden we Yogyakarta in om geld te wisselen bij de bank en daarna de batikfabriek op te zoeken. Ik wissel 300 euro en krijg weer een paar miljoen rupiah terug. Nu weet ik ongeveer hoe een miljonair zich voelt. De mevrouw achter de balie kan de biljetten handmatig echt razendsnel tellen. Ongeloofelijk. Uiteraard worden ze daarna in de telmachine gezet, zodat wij kunnen zien hoeveel biljetten we krijgen. Het klopt exact. Knap hoor. Dan stappen we in en rijden naar de batik fabriek. We krijgen een rondleiding in het Nederlands en dat is voor de kinderen wel zo makkelijk. We zien hoe de vrouwen het preciese handmatige werk doen en de mannen het simpele maar zwaardere stempel werk. Het is leuk om te zien en we krijgen een indruk hoe lang het wel niet duurt om een mooie batik jurk/tafelkleed/blouse te maken. De jongens houden het niet al te lang vol en gaan buiten bij Yono wachten die staat te kletsen met andere locals.

Niemand koopt iets in de winkel dus gaan we snel op weg naar de zilversmid Ansor. Ook daar krijgen we een rondleiding, maar de werkplaats is niet zo groot. Er werken vier smeden die de verschillende processen uitvoeren om van puur zilver met wat koper mooie zilveren figuren te maken. Wat een mooie kunstwerken maken ze hier zeg. Na afloop lopen we nog door de winkel maar ook hier besluiten we om niets te kopen. Buiten gekomen gaan we wat eten in het restaurant naast de zilverwinkel.

Na het eten stappen we weer in de auto om naar de vogeltjesmarkt te gaan. Ik ben benieuwd of dat nog hetzelfde is als 16 jaar geleden. Op de plaats van bestemming aangekomen blijkt het er (van een afstandje) gelukkig veel schoner uit te zien. Als we tussen de tja wat is het eigenlijk, winkels lopen is het nog steeds een vieze kriebelige boel. We zien veel mooie houten vogelkooien, maar nog geen vogels. Hoe verder we lopen des te meer dieren we te zien krijgen. Er zijn allerlei verschillende (zang)vogels te zien. Vaak zitten ze met vele tegelijk in een kleine kooi en we zien ook veel jonge vogels. Ook zien we hanen, kippen, gekleurde kuikentjes, slangen, honden, vissen, hagedissen, kalongs (vliegende honden) en nog veel meer. De jonge hondjes zien we wat uitgeput uit en als jari ze wat drinken uit een flesje geeft vinden ze dat zichtbaar lekker. Een oude man die wat Engels spreekt leidt ons rond. Hij zegt dat er een zangwedstrijd is op het einde van de markt waar allerlei soorten vogels aan mee doen. Dat is wel leuk om te zien, dus we gaan daar kijken. Grappig om te zien hoeveel mensen daar op af komen. De kooien worden op verschillende plaatsen opgehangen en de eigenaren doen allerlei gekke capriolen om hun vogel aan het zingen te krijgen. En zingen kunenn ze hoor. Echt prachtig. Vooral de kanaries maken veel (mooi) lawaai.

Na het zangspektakel van de mooie muray batu verlaten we de markt en gaan terug naar de Mailoboro voor een ritje met een becak. We vinden vier berijders die ons voor 120000 rupiah een tijdje willen rondfietsen. Het is wel een aparte ervaring om met zo'n ding door het verkeer geloodst te worden. Bij hellinkjes moeten ze afstappen om ons te duwen anders komen we niet boven.

Als we weer terug zijn op de Malioboro wandelen we nog even rond en drinken een soort swirl in de mall. We kopen nog wat verse fruit en gaan dan terug naar ons guesthouse. We besluiten daar meer te eten zodat de kids eventueel kunnen zwemmen of gewoon tv kijken. Het eten is prima en we skypen nog even met het thuisfront voordat we ons bedje gaan opzoeken. Het was een lange dag vandaag.

Vrijdag 13 juli

Zoals gezegd gaan we vandaag verplaatsen naar Yogyakarta en bezoeken we op de weg daar naar toe de Borobudur. Het is niet zo ver dus gaan we iets later dan normaal op pad. De rit voort onze door het mooie groene berglandschap. Yono besluit om een iets langere route te nemen omdat die beter is dan de korte slechte route. Als we bijna boven op de berg zijn is in een keer de weg agesloten. Yono is verbaasd want hij heeft geen enkel waarschuwingsbord gezien. Blijkbaar zijn we niet de enigen want als we draaien en terugrijden komen we veel andere auto's en bussen tegen die dezelfde weg dachten te nemen. We moeten wel 25 minuten terugrijden om dan toch uiteindelijke de kortere slechte route te nemen. De kortere weg is een weg met veel hoogteverschillen en smalle wegen waar we geregeld onze tegenliggers voorrang moeten geven omdat er maar een auto tegelijk over de weg kan gaan. uiteindelijk valt het allemaal wel mee en kunnen we onze weg vervolgen.

Als Yono belt voor kaartjes blijkt het 160000 rupia per persoon te kosten. Voor de begrippen hier is dat behoorlijk veel dus probeert hij op een andere manier aan kaartjes te komen. Het blijkt dat we via een restaurant daar vlakbij 30000 rupiah pp korting krijgen. Die keus is snel gemaakt. Pa en ma gaan niet mee de Borobudur op want de trappen zijn behoorlijk groot en steil. Uiteraard dringen zich weer allemaal gidsen en verkopers op, die we op advies van Yono negeren. Yono kan zelf niet mee omdat hij zich op het terrein van de lokale gidsen begeeft. Die betalen daar weer geld voor om mensen te mogen rondleiden.

Met zn vijfjes lopen we het terrein op en het is behoorlijk warm. Dan opeens staan we voor de tempel en het is een machtig gezicht. Prachtig staat hij daar tussen de kokosnootbomen en de bergen op de achtergrond. We gaan de trappen op en het is maar goed dat mn ouders niet zijn meegegaan. Wat een steile trappen zeg. Als we op de 2e ring zijn gekomen moeten we eerst rusten want voor de knieen van Mieke is dit ook niet erg goed. We drinken wat water en vervolgens onze weg omhoog. De bellen met de boeddha's er in zijn erg mooi, maar je mag er niet meer op leunen of zitten. Dan wordt het lastig om de boeddha aan te raken die in iedere bel zit. Als je dat kunt schijn je een wens te mogen doen. We lopen wat rond en schieten verschillende foto's en filmpjes. Een Nederlander die hetzelfde idee heeft struikelt over een steen en maakt een lelijke smak. Ik hoop dat zn camera het nog doet.

Na een tijdje gaan we naar beneden en zoeken mn ouders weer op die bij de uitgang zitten te wachten. Buiten de poort staan weer veel kraampjes waar we wat gaan winkelen. Enzo koopt nog een leuke tol. Daarna in de auto om een restaurant op te zoeken. Niet geheel toevallig is dat hetzelfde restaurant waar we voordelig kaartjes konden kopen...

Na het eten rijden we verder naar Yogyakarta en komen we langs de weg waar de gevolgen van de laatste uitbarsting van de vulkaan Merapi in 2010 nog goed te zien zijn. De resten van wat huizen worden nu nog steeds opgeruimd. Langzaam rijden we Yogyakarta binnen en wordt het weer drukker op de weg. Scooters natuurlijk. We zien zelfs scooters waar 5 mensen tegelijk op zitten. Een klein kind staand, dan de chauffeur, dan 2 kleine kinderen en ten slotte de moeder. Wat een volk zeg.

We draaien de drukke weg af en komen in een minder drukke weg terecht. Net als we ons afvragen waar we nu beland zijn zien we een bordje met ons guesthouse Rumah Mertua. Het ziet er van binnen leuk huiselijk uit en lijkt ons erg gezellig. Er is een klein zwembad waar Enzo meteen wil gaan zwemmen. Dat moet maar wachten tot morgen want we hebben beloofd dat we vanavond hamburgers gaan eten in de McDonalds.

Om 19:00 rijden we de stad in en parkeren we bij de drukke bekende winkelstraat Malioboro. Wat een drukte zeg. Er is nog meer volk op de weg dan op koninginnedag in Amsterdam. Eerlijk waar. Het is gelukkig een eenrichtingsstraat maar het ziet zwart van de becaks, dokkars, brommers, scooters en mensen. We besluiten nog even te gaan wandelen alvorens de McDonalds op te zoeken. Ze hebben wel friet, maar geen fritessaus. Het levert wat gemopper van de kids op, maar ze moeten maar mayonaise nemen. Het eten is zoals in Nederland best lekker, maar als we de deur uitstappen ben ik relatief behoorlijk wat rupiahs kwijt en heb ik bovendien weer honger.

Nou ja, snel naar het gueshouse toe. Ook hier is de wifi traag zodat foto's uploaden kansloos is. Dan alleen nog maar de tekst (excuses hiervoor) en dan weer snel naar bed.

Donderdag 12 juli

Het is iets over 7:00 als ik wakker word. Mieke stommelt uit bed en loopt snel naar onze badkamer waar Enzo staat over te geven in de wc. Hij is het 4e slachtoffer van ons gezelschap die de gevolgen ondervindt van het eten, drinken, de warmte en de airco tijdens onze reis door de gordel van smaragd. Ik denk dat we allemaal een of meerdere keren aan de beurt komen. Mieke geeft hem een diarree remmer, maar dat komt er 5 minuten later gewoon weer (langs boven) uit. Gelukkig hebben we geen druk programma vandaag dus we zien wel wat het wordt.

Voordat we gaan ontbijten besluit ik alvast naar buiten te gaan om wat foto's te schieten. Er is al aardig wat verkeer op de weg. Veel brommers, scooters en lokale busjes scheuren al door de straat. Na wat foto's genomen te hebben ga ik terug naar het hotel, waar alleen Jari nog in bed ligt. Het is (bijna) niet te geloven hoe snel die klaar kan zijn voor het ontbijt. Niet voor mij want volgens mij kan ik dat ook.

Het ontbijt is goed, maar er is niet zoveel keus als ik had verwacht voor dit grote hotel. Ze hebben wel lekkere corn flakes met verse melk en volgens Mieke is de verse watermeloensap ook heel lekker. De ontbijtzaal ziet er wel schitterend uit, maar er zijn niet veel mensen. Veel groepen hebben al ontbeten en zijn aan het uitchecken om hun reis te vervolgen. Tot blijdschap van de kids kunnen ze net WIFI signaal ontvangen in de ontbijtzaal. Ik zou verwachten voor een hotel van dit kaliber dat je WIFI door het hele hotel kan ontvangen, maar helaas kan dit alleen in de lobby en daar vlak bij.

Na het ontbijt gaan we eerst euro's omwisselen. Bij de bank worden onze biljetten geweigerd omdat ze gevouwen zijn... Alleen mijn 50 euro biljet is goed genoeg. Alles of niets is mn antwoord en dus moeten we op zoek naar een money exchanger. Wat een land he. Bij de money exchanger blijkt de koers erg nadelig te zijn. Na wat onderhandelen van Yono wordt de wisselkoers iets beter, maar we besluiten om dan maar in Yogyakarta geld om te ruilen. Buiten gekomen zie ik dat Ma en Mieke met een vrouwtje staan te onderhandelen. Ze heeft allerlei lekkere hapjes gemaakt en probeert die te verkopen. We kopen verschillende hapjes en ze smaken heerlijk.

Daarna door naar het Dieng plateau waar we gaan wandelen door de kampung en de natuur. Het schijnt daar erg mooi te zijn. Het is niet zo ver en als we vlak bij het plateau zijn moeten we stoppen om weer te betalen. We kunnen kiezen uit een ticket van 21000 rupiah (1.68 euro) of 10000 rupiah (0.80 euro). We vragen aan Yono wat dan het verschil is. Het blijkt dat het officiele ticket 21000 rupiah kost en dat dit bedrag naar de staat gaat. Het goedkopere ticket van 10000 rupiah steken ze in hun eigen zak en daar verdienen ze dus zelf meer aan. Zoals het een echte Scholten betaamd gaan we dus voor het ticket van 10000 rupiah.

Langzaam gaat de weg omhoog en wordt de natuur steeds mooier. Het wordt ook koeler en Naomi heeft het zelfs een beetje koud. We zien mooie Datura boompjes met gele bloemen aan de kant van de weg. In Nederland blijven dat struikjes als je geluk hebt, maar hier zijn het echte boompjes. Uiteraard worder er door mn vader wat stekjes van genomen om mee te nemen naar Nederland. Dan stopt Yono aan de kant van de smalle weg want de motor is oververhit. De koelvloeistof loopt er aan alle kanten uit. Wat is dit nu weer? Omdat de motor nog te warm is en we water zullen moeten bijvoegen zullen we ongeveer 30 minuten moeten wachten. Dan maar wat wandelen in de buurt. Jari en besluiten wat omhoog te wandelen en de kampung in te gaan. We lopen langs de rijstvelden en komen aan de rand van de kampung. Er lopen leuke kleine kinderen die ons reuze interessant vinden. Een oud vrouwtje vraag in Engels aan ons waar we vandaan komen. Ik denk een leuk praatje te beginnen in het Engels maar meer Engels dan "Where are you from Mister" kan ze niet. De kindjes blijven lachen maar willen niet op de foto en dus lopen we weer terug.

Enzo heeft ondertussen zn behoefte moeten doen, maar hij ziet er niet te best uit. Hij probeert wat te slapen op de achterbank. Bij de auto liggen een aantal manden met aardappelen in. Die zijn door wat vrouwen van het land naar de weg gebracht om te worden meegenomen naar de markt. Een mand weegt wel 35 kilo en er liggen toch wat manden. Da's heel wat anders dan secretaresse zijn.

We besluiten om nog een keer de kampung in te gaan en Naomi en Mieke gaan mee. We nemen pennen en balonnen mee, want die kunnen we gaan uitdelen. In de bocht zien we 4 leuke meisjes bij een huis en we willen wat ballonnen aan hun geven. Naomi en Jari zijn nog wat onwennig, maar als ze met de ballonnen naar die kinderen gaan zie je een glimlach op hun gezicht komen. De kindjes nemen de ballonnen graag aan en ik probeer snel een paar foto's te schieten. Wat een verschil tussen de kinderen van hier en die van ons. Het levert mooie footo's op. Als we verder de kampung inlopen zien we dezelfde kindjes die Jari en ik ook gezien hebben. Ze giechelen nog steeds, maar als Mieke, Jari en Naomi met de ballonnen wenken komen ze dichterbij. Ze zijn blij met de ballon. Er komen ook oudere mensen bij die aan ons vragen waar we vandaan komen. Als we achter ons kijken zien we dat er een hele rij andere kinderen uit de kampung komen kijken. Het is nu te druk om iets uit te delen. Yono belt dat de auto het weer doet en dat ze op zoek zijn naar ons. We lopen weer naar de weg en de kinderen achtervolgen ons. Als we in de auto stappen worden uitgezwaaid. Een mooi gezicht.

We rijden verder naar boven waar we op een uitkijkpost stoppen voor het uitzicht. Dat is daar de laaghangende bewolking niet zo goed te zien. Maar bij een hutje kopen we mooie onderzetters die gemaakt zijn van een boomstam uit het regenwoud. Heel apart ziet dat eruit. Na nog wat pisang goreng gekocht te hebben gaan we weer verder om te stoppen mij een vulkaanmeer. We zitten inmiddels op bijna 2000 meter hoogte. Enzo is weer iets opgeknapt en kan ook mee kijken. Wat een prachtig meer zeg. Het is niet groter dan de stelleplas maar het heeft zoveel verschillende kleuren blauw en groen. Prachtig. Het ruikt erg naar zwavelzuur en op sommige plaatsen zie je het zwavelzuur borrelen. Ik hoop dat de foto's een beetje gelukt zijn.

Dan gaan we terug naar het hotel. Ik kan nog een beetje slapen in de auto, dus voor mij gaat de rit lekker snel. In het hotel doen we tot het avondeten niet zoveel. We internetten wat in de lobby zodat ik de blog weer wat kan bijwerken. De laatste paar dagen is de WIFI niet zo goed dus besluit ik de tekst er maar eerst op te zetten en dan doe ik de foto's als ik iets meer tijd heb en beter WIFI bereik. We gaan buiten het hotel eten, want we willen ook nog wat winkelen. Bij het eerste restaurant waar we gaan kijken is het helemaal leeg en is het eten in buffetvorm. We horen een klap achter ons en als we omdraaien zien we nog net de videocamera van pa over de grond rollen. Hij is tijdens het filmen gestruikeld over een kabel die op de grond geplakt was. De mensen die vlakbij aan een tafel zitten eten gewoon door terwijl pa languit op de vloer ligt. Aparte tent hier dus gaan we verder naar de volgende eettent. Het eten is lekker, maar van het winkelen komt niet veel meer terecht. Ze gaan hier al vroeg dicht. Yono zegt dat dit komt omdat we hier in Wonosobo hoger zitten en het daardoor ook koeler is. Het is dan niet zo lekker meer zo laat op straat. We wandelen toch wat door de straat en gaan dan met de auto terug naar het hotel.

Daar besluiten we nog wat te drinken en te biljarten in de bar. Het 6 gaten biljart levert veel plezier op en de overigen drinken nog een lekker bakkie cappucino. Daarna is het tijd om naar boven te gaan om de koffers alvast te pakken voor morgen. Dan hebben we weer iets waar ik naar uitkijk, want dan gaan we naar de Borobudur. Een van de grootste Boedhistische tempels op Java en tevens een van de 7 klassieke wereldwonderen.

Woensdag 11 juli

De wekker gaat vandaag om 7:15 want we hebben een lange reisdag voor de boeg. We vertrekken vandaag naar Wonosobo op centraal Java. Na het inpakken van de koffers gaan we snel ontbijten. Het ontbijt in het hotel is niet zo uitgebreid, maar het is goed en lekker. De kinderen nemen vaak geroosterd brood, wat fruit en pisang goreng. Als we klaar zijn worden onze koffers door het personeel van de kamers gehaald. Uit gewoonte geven we ze 5000 rupiah (0.80 euro). Bij afscheid bedanken we de manager/eigenaar en het personeel voor de uitstekende zorg en service. Het zal niet meevalen voor de andere onderkomens om de gastvrijheid van dit hotel te evenaren. We krijgen nog allerlei hapjes mee voor in de auto en dan gaan we op weg.

We besluiten om niet zo lang te stoppen onderwerg zodat de reis niet te lang wordt. Yono besluit om niet de normale route te volgen (7 uur), maar een kortere route te volgen. We passeren de poort van centraal Java en de tomtom geeft een lengte aan van 5.5 uur. Dat scheelt een hoop. De weg is een klein gedeelte wel onverhard en erg slecht. Opnieuw passeren we honderden eetkraampjes, becaks, dokkars, scooters en fietsen. Ook komen we een vrachtwagen tegen die door zn zware lading net na de cabine in tween is gebroken. Het hele chassis is doorgebroken.

Rond 15:00 besluiten we te gaan eten. Yono weet een leuk restaurant aan de rivier. Het ziet er mooi uit en het is er niet druk. Bij binnenkomst zien we twee hagedisjes over de stenen lopen. De 'tuin' is mooi verzorgd en het uitzicht op de snelstromende rivier is inderdaad mooi. Er komt zelfs een circa 10 meter hoge waterval uit in de rivier. De kaart is niet zo uitgebreid dus we bestellen wat kip en vis met rijst en wat drinken.
Na een uur rijden we verder voor het laatste stukje. In Wonosobo aangekomen gaan we eerst naar de bank om geld te pinnen. Het stadje ziet er leuk uit en we zien veel leven op straat. Ik denk dat we morgen nog wel even gaan winkelen. Al snel komen we bij het Kresna Gallery hotel aan en het ziet er erg mooi uit. Het stamt uit het koloniale tijdperk en dat is vooral binnen goed te zien. Het hele hotel ademt een koloniale sfeer uit. We hebben een kamer met een tussendeur naar de tweede kamer en dat is wel fijn. De kamers zelf zijn best groot en zien er mooi uit.

Om 19:30 gaan we in het hotel eten want mn moeder heeft last van dr knie gekregen. Het busje zit niet zo ideaal voor haar tijdens een lange rit en bovendien heeft ze de laatste dagen best wel wat trappen moeten lopen. Jari neemt een beefburger, Naomi kip en Enzo een schnitzel. Het eten is niet slecht, maar we hebben wel beter gegeten deze vakantie. Voor het eerst moeten we aardig wat meer betalen en komen we uit op 700000 rupiah (56 euro) voor 8 personen. Valt natuurlijk nog wel mee, maar toch.

Dan snel naar de kamer want de fut is er nu een beetje uit.

Dinsdag 10 juli

Om 7:15 gaat de wekker weer en ik besluit toch nog even te blijven liggen voordat ik eruit ga. Ik ga maar douchen want Jari wil liever nog even bliiven liggen. Mieke komt voor de zekerheid weer even controleren of we wel wakker zijn (?) en verteld dat Naomi al aardig is opgeknapt. Bij haar zelf is het nog niet veel beter dus doet ze maar een zwarte bikini aan vandaag :D

Om 8:00 gaan we ontbijten en ons daarna klaar maken voor een boottrip door de Green Canyon. Dat is een groene rivier vlakbij Pangandaran waar je met een vissersbootje doorheen vaart. De weg er naar toe is erg slecht. Ik ben blij dat Naomi wat is opgeknapt anders had ze vast en zeker gespuugd in de auto. Ik verbaas me steeds weer over al die eetkraampjes aan de kant van de weg. We rijden eigenlijk in de middle of nowhere en toch kom je nog steeds eetkraampjes tegen. Ze verkopen allemaal ongeveer hetzelfde en staan (vlak) naast elkaar. Ik snap niet hoe ze hiermee in hun levensonderhoud kunnen voorzien. Regelmatig hangen er ook reclame doeken op van bijvoorbeeld Rexona deodorant. Wat heeft dat nu voor zin denk ik dan.

Als we bij de instapplaats zijn verdelen we ons over twee bootjes. Ik ga met met jongens en Yono in een bootje, want misschien gaan we nog wel vissen hier. We varen wel samen weg en de toch is echt schitterend. Je waant je in een natuurfilm die je dwars door de jungle voert. Enzo en Jari willen straks misschien nog wel zwemmen in de rivier. Enzo veranderd echter resoluut van mening als hij een varaan voor de boot langs ziet zwemmen en even later een nog groter exemplaar aan de waterkant ziet liggen. Er worden ook een paar aapjes gespot onderweg. Als we bij het keerpunt komen kunnen we de rotsen opklauteren om aan de andere kant foto's te nemen. Langs de bovenkant druppelt er water vanaf de rotsen naar beneden en het is er spekglad. Aan de andere kant ziet het water er helder uit en Jari en Enzo besluiten om toch maar een frisse duik te nemen. Jari zegt dat hij nog nooit in zulk helder en schoon water heeft gezwommen. Na 10 minuten is het tijd om weer terug te gaan en klauteren we via andere bootjes terug in de onze. Op de terugtocht zien we helaas geen varanen meer, maar hebben we alle tijd om te filmen en fotograveren hoe mooi het hier is. Werkelijk fantastisch!

Op de weg terug naar Pangandaran nemen we een shortcut die ons langs de zee voert. Wat een hoge golven staan hier. Als we wat meer tijd hier hadden kunnen doorbrengen zouden we vast en zeker gaan wavesurfen. Maar helaas is vandaag onze laatste dag hier en hebben we besloten om lekker te relaxen aan het strandje waar we gisteren hebben gevist. Eerst maar eens lekker eten in het hotel, waar de eigenaar voor de verandering maar weer eens nieuwe hapjes voor ons heeft klaargezet. Amy mag Junior wel in de gaten houden als ze hier zijn anders groeit hij nog dicht.

Na de lunch pakken we onze zwem en duikspullen en gaan we op zoek naar een bootje die ons naar het strandje brengt. Gelukkig is de zee weer vlak dus er kan niemand zeeziek worden. Als we op het strandje aankomen zoeken we een mooi plekje in de schaduw onder de bomen. De waterlijn ligt een meter of 10 voor ons dus we zitten perfect. De jongens en ik gaan zwemmen. Mieke, Naomi en mn ouders gaan zonnen en Yono gaat vissen.

Als ik even later uit het water kom verteld Naomi dat ze verderop een paar apen heeft gezien. Ook zit er een varaan in de bossen die op zoek is naar eten dat is achtergelaten door de strandgasten. Mooi beest zo'n varaan en hij laat zich tot op zo'n 10 meter fotograveren. Mieke vindt de apen maar niks en gaat met haar boek aan de waterlijn staan. Ik moet er wel om lachen. Mn vader zoekt wat stenen om mee te gooien want de apen komen steeds dichterbij. Aan de linkerkant lopen er 4 en aan de rechterkant wel 5. Jari probeert ze weg te jagen maar als een mannetje dreigend op hem afkomt loopt hij snel weg. We zwemmen en zonnen nog een uurtje voordat we weer terug gaan naar het hotel.

Enzo wil nog heel graag op een quad rijden dus moet dat maar voor het eten gebeuren. We douchen snel en gaan op zoek naar 4 quads. Mieke en Naomi gaan samen, Enzo en Yono gaan ook samen, en Jari en ik gaan beiden alleen. Voor 320000 rupiah (25 euro) kunnen we een uur op de quads rijden. Bij twee quads doet het licht het niet en omdat er in Indonesie meestal geen straatverlichting is vind ik het een beetje eng maar vooruit. Met zn allen rijden we een uur door Pangandaran en de kids vinden het geweldig. We komen wederom een aantal herten tegen die vanuit het reservaat zijn afgedaald om in de stad naar eten te zoeken. Daar kunnen we beter niet tegen op rijden want het zijn geen kleine jongens. De straat is niet overal even goed dus we moeten wel een beetje oppassen. Na afloopt merkt Enzo op dat hij als 2e sport wil gaan quad rijden. Ideeen heeft hij genoeg dus ik adviseer hem om dit maar met zn moeder te bespreken.

We gaan weer in het hotel eten omdat we toch wel redelijk moe zijn. Ik neem maar eens een visje en die smaakt perfect. Voor 40 euro eten en drinken we met 8 personen en het eten is nog heerlijk ook. Dat gaat ons zelfs niet in de Landbouw lukken. Dan naar boven om de spullen schoon te maken en koffers in te ruimen want morgen gaan we ons verplaatsen naar Wonosobo.

Maandag 9 juli

Gelukkig weer lekker geslapen vannacht. Mieke komt ons rond 7:15 wakker maken met de mededeling dat Naomi ziek is. Haar maag is van streek, ze is aan de diarree en ze heeft overgegeven. Dat is niet zo leuk, maar ik verwacht dat we er allemaal aan zullen moeten geloven. Het eten en drinken is nu eenmaal anders dan in Nederland. Bovendien zijn de warmte en de kou van de airco vaak ook oorzaak van dit soort kwaaltjes. Mieke blijft bij Naomi als wij gaan ontbijten. Ik ga een geroosterd broodje bij haar brengen, maar verwacht dat ze dat niet op zal eten. Mn moeder gaat Mieke aflossen als ze klaar is met ontbijten en we zijn het er snel over eens dat we het programma iets moeten aanpassen vandaag. We besluiten in de buurt van het hotel te blijven zodat we elkaar eventueel kunnen aflossen om bij Naomi te blijven.

Eerst brengen we de was weg want dat is na een week wel nodig. We hebben 16.5 kilo was met zn allen en kunnen dat laten wassen voor 10000 (0.80 euro) per kilo. Het is dan na een dag klaar. Op de terug weg rijden we langs de vismarkt om wat garnalen te kopen voor het vissen. We kopen ook nog een leuke piepschuimen vlieger voor Ylano en Enzo. Als Enzo naar de auto loopt is die van hem al weer kapot. Voor 3000 rupiah (0.24 euro) moet ik weer een nieuwe vleugel kopen. Als dat maar goed gaat voor de vliegtuig van Ylano. Bij het water staat nog een kerel die messen, dolken en Japanse zwaarden verkoopt. Jari vindt het wel interessant en opa koopt voor 5 euro een paar echte Indonesische nep mesjes. Nog even een SIM kaart voor oma kopen en dan weer teruig naar het hotel.

Mieke, oma en opa blijven bij het hotel vanmorgen en Jari, Enzo , Yono en ik gaan vissen. We slaan eerst wat proviand (cola en een tros bananen) is want waar we gaan vissen kun je niets kopen. We gaan met een lokaal vissersbootje een eindje varen naar een wit bounty strand waar we kunnen vissen. Op het strand aangekomen gaat Yono ons voor naar een rots die uitsteekt boven de zee waar we ons geluk gaan beproeven. Hij heeft niet in de gaten dat er een aap achter hem aanloopt. Die heeft waarschijnlijk gezien en/of geroken dat Yono de tros bananen bij heeft. Als ik tegen de jongens zeg dat er een aap is draait Yono zich ook om. De aap loopt achter Yono aan die hem maar een banaan toe gooit. De aap pakt de banaan op, eet hem op en loopt weer naar Yono toe. Die kiest eieren voor zn geld en gooit de tros bananen lachend weg. De (best grote) aap gaat bij de bananen zitten en begint er weer van te eten. Jari vraagt lachend waarom hij dat doet. Als ik hem vraag of hij de bananen terug wil pakken valt het kwartje geloof ik.

We laten de bananen maar doen en gaan vissen op de rots. Wat is dat heet zeg pffffft. We hebben wel een aantal keer beet maar halen geen vis boven water. De jongens zijn al een keer gaan zwemmen en we besluiten maar aan het strand te gaan vissen. Onder de bomen vinden we een koel plekje voor de spullen en de jongens en ik gaan eerst maar eens zwemmen. Wat een lekker water zeg. Er ligt wel veel afgebroken koraal op het strand en in het water, dus we hadden beter de waterschoentjes kunnen meenemen. Ik huur twee duikbrillen en de kids hebben veel plezier. Yono kan niet zwemmen en gaat verder met vissen. Als hij vast zit op de stenen zwemmen we omstebeurt naar de plaats en halen dan zn onderlijn los. Terwijl de jongens naar schelpen duiken en mooie vissen zoeken vangt Yono een mooie picassotrekkervis. Als ik met Enzo aan het snorkelen ben zien we een zwart-wit gestreept zeeslangetje voor ons langs zwemmen. Ik besluit hem maar niet te vangen. Als ik 's avonds wat google lijkt hij erg veel op de vaag-gestreepte zeeslang die zeer giftig blijkt te zijn. Brrrr.

We hebben er na een tijdje genoeg van en besluiten weer terug te gaan naar het hotel. Bij aankomst is Naomi net weer wakker geworden en zit ze met Mieke en mn moeder bij het zwembad. De jongens gaan nog even spelen in het zwembad en Mieke laat zich nog even masseren voor het eten. Het is op zich best lekker, maar omdat ze last heeft van dr spieren af en toe ook wat pijnlijk. Een uur masseren kost hier 100000 rupiah (8 euro) dus dat is niet zoveel. op het strand en in Bali schijnt het nog goedkoper te zijn.

Om 19:00 gaan we bij het hotel eten. Naomi blijft op bed liggen en we nemen wat soep voor haar mee als wij klaar zijn. Daar heeft ze wel wat van opgedronken en het is er ook niet meer uitgekomen. Dan blijkt dat nu Mieke aan de dunne is. Die blijft dus ook maar op de kamer als we na het eten nog even gaan wandelen in de straat voor het hotel. We komen nog een aantal grote herten tegen, die het afval langs de weg aan het opeten zijn. Een plaatselijke vrouw zegt dat ze uit het reservaat uit de buurt komen en blijkbaar honger hebben. Als er uiteindelijk een de straat oversteekt wordt die bijna aangereden door een tandem met toeristen erop (je hebt hier tandems voor 4 personen). Bij het hotel aangekomen gaan Jari, Yono en ik nog wat drinken en dan naar bed. Mieke probeert nog even te skypen met haar moeder maar de verbinding is niet zo best dus ze verstaan elkaar niet zo goed. Morgen nog maar eens proberen.